Dag 4
'Smorgens toen we wakker werden voelde Tony zich niet lekker. De kinderen waren alledrie opgeknapt dus zijn we toch weer gaan rijden. De kinderen achterin met de DVD (wat een uitvinding toch) en Sassie rijden. Tony ernaast met een zakje voor het geval dat en rijden maar. Het doel was Apollo Bay via Geelong. Vanaf Geelong was het een hele mooie kustweg.
Er waren een hoop mensen aan het surfen, het was wel een heel mooi gezicht.
Ook hebben we deze mooie vuurtoren bekeken, helaas was de toren gesloten.
Ook de ligging van ons volgende huisje was heel mooi. We hadden uitzicht op het strand, ware het niet dat ook ik ziek werd. Ook dat nog! We zijn op bed gaan liggen en na een uur zei Tony dat hij er toch op uit ging met de kinderen. Ze gingen op zoek naar watervallen en mooie uitzichten, maar bij alles moesten er flinke stukken gelopen of geklommen worden, en daar voelde Tony zich echt niet goed genoeg voor. 'Savonds dan maar een strandwandeling gedaan en een beetje
op het strand gebald.
wat een schatjes toch.
mooie zonsondergang in Apollo Bay.
Dag 5
Vanmorgen wakker geworden en we waren allemaal weer fit. Dat kwam mooi uit, want de rit waar we voor gekomen waren was voor vandaag gepland.
Eerst gingen we naar The Otway Fly, een soort wandeling maken door de boomtoppen van het zuidelijkste regenwoud van Australie. Het was er erg mooi, maar de kinderen waren niet stil genoeg, dus veel wildlife hebben we helaas niet gezien. Daarna weer terug richting kust naar de Twelve Apostoles. Dat zijn dus rotsformaties die voor de kust in zee staan. Het waren er ooit 12 maar inmiddels zijn er nog maat een stuk of 8 over.
Dus mensen als jullie ze nog willen zien, now is the time. Daarna weer doorgereden en ook de London Bridge en The Grotto bezocht, teveel rotsformaties om op te noemen. Vlakbij onze volgende bestemming (Warrnambool) nog een kaasfabriekje bezocht en wat kaasjes gekocht voor 'savonds. Toen we in het huisje waren kwamen we erachter dat ons fototoestel verdwenen was, met alle fotoos erop van de vakantie. Met een rotgang terug naar de kaasfabriek, maar die was al dicht. De toastjes smaakten ook niet lekker meer. Na een slechte nacht weer terug naar de kaaswinkel, en gelukkig hadden ze het gevonden. We hebben een grote fooi achter gelaten en gingen weer blij op pad. Nare dingen komen altijd in drievoud, dus we hadden er rekening mee kunnen houden dat er nog iets zou gebeuren.
Dag 6
We vertrokken dus weer, deze keer naarMount Gambier met een stop in Port Fairy en Portland. In Port Fairy ligt een eilandje voor de kust die bereikbaar is met een soort pad over het water. Heel mooi en stil. Het leek ons wel leuk om daar een wandeling te maken naar de vuurtoren op dat eilandje. Jelle had niet zoveel zin, maar Tony zei dat ie niet zo moest zeuren en doorlopen. Dus allemaal weer doorlopen, na een paar minuten kijk ik om en Jelle is weg. Hij zal wel om het hoekje staan dacht ik nog, maar nee hoor nergens te vinden. Nu zaten er naast hat pad waar we liepen behoorlijk grote gaten (dierenholen denk ik) en ik raak een beetje in paniek, dacht dat hij misschien in een van die holen gevallen was, Jelle roepen, geen antwoord. Zal ie dan toch doorgelopen zijn? Nou om een lang verhaal kort te maken, meneer was gewoon terug naar het vaste land gelopen om bij de auto op ons te wachten. Dit hele verhaal speelde zich zo'n beetje in 20 minuten af, maar heeft ons 10 jaar van ons leven gekost. Snel maar weer in de auto en doorrijden, als ze in de auto zitten raak je ze tenminste niet kwijt. Onze laatste stop voor deze dag was in Mount Gambier, wat bekend is om zijn Blue Lake. Dat is een meer in de voormalige vulkaankrater die elk jaar in november super blauw wordt en dat blijft tot maart, dan kleurt ie ook in een paar dagen tijd terug naar het gewone grijsblauw van een gewoon meer. De rede daarvan weet ik niet, maar mooi was het wel.
Helaas komt de foto niet echt helemaal over, maar je krijgt wel een idee.
share
facebook
Dit wordt alweer onze tweede kerst in Australie. Hopelijk wordt het niet zo warm als vorig jaar. We hebben ons dit jaar een beetje aangepast aan de Aussies en het huis een beetje versierd:
Robbie heeft wel super goed z'n best gedaan, alleen denk ik dat de aussies misschien een beetje te laid back zijn om een concert echt te laten spetteren. In Nederland is het altijd van begin tot einde feest, maar hier is het even juichen en dan ineens stil. Ik vond het opvallend anders. Misschien kwam het omdat het publiek over het algemeen wat ouder was, ik heb geen idee. Nou ja, ik heb wel genoten en ook nog wat fotoos gemaakt. Ik kan me nog herinneren dat we vroegen fototoestellen moesten meesmokkelen, maar nu deden ze er helemaal niet moeilijk over. 
Moet je ook een keer meegemaakt hebben. 'Savonds weer gebarbecued en met een heel stel aussies zitten kletsen over hoe slecht we het hier toch hebben. 
Nog een mooie zonsondergang gezien, en ja papa het zal je deugd doen, deze zon ging in zee onder.
